آئین مستان

شرر خیزد ز آهم گر زنم فریاد مادر جان

غریبانه فغان دارم از این بیداد مادر جان

شبیه تو جوان بودم ولیکن زود افسردم

خزان داده بهار عمر من برباد مادر جان

ز سوز زهر می سوزد سراپای جواد تو

ولیکن آتشم زد شادی صیاد مادر جان

میان حجره تنهایم به روی خاک می پیچم

تما شاکن شود روحم زغم آزاد مادرجان

زیادم رفت سوز زهروشادی های ام الفضل

چو چشمم بر کبودی رخت افتاد مادرجان

به روی بام خانه پیکر بی جان من دیدی

دوباره کربلا شد زنده اندر یاد مادرجان

خونین تر است از همه  لاله ها دلم

میسوزد از شراره زهر جفا دلم

آتش فتاده است زسر تا به پای من

یارب ببین که زهر چه کرده است با دلم

دل در میان سینه من نیست آتشی است

ازبسکه سوخته است نمانده به جا دلم

دشمن به کشتنم شده راضی چرا چو نیست

هرگز به رنج مورچه ای هم رضا دلم

من در میان حجره در بسته ام ولی

بگشوده چشم در همه ارض و سماء دلم

چندان به درد طی شده عمرم که جز به مرگ

دیگر به هیچ نگردیده وا دلم

بابا بیا جان کندن من را نظر کن

بابا بیا فکری به حال این پسر کن

از درد صورت می کشم بر خاک حجره

خاکی تماشای رخ قرص قمر کن

خورشید می سوزد از آه آتشینم

یک چاره بهر این وجود پر شرر کن

کف می زنند این جا به جای ذکر قرآن

تو آبرو داری سر این محتضر کن

هستم جگر گوشه تو را بابا بیا زود

با آستین پاک از لبم خون جگر کن

گفتم که عطشانم ولی آبم ندادند

حدا اقل کام مرا با اشک تر کن

وقت وصیت کردنم محرم ندارم

حتما بیا و مادرم را هم خبر کن

چون مادرم هم دست و پهلویش شکسته است

خود را عصای مادر بی بال و پر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو

همراه من تا مقتل اکبر سفرکن

من می شوم اکبر ولی نه قطعه قطعه

تو نیمه جان ایفای نقش آن پدر کن

قاتل مادر در و ديوار شد

قاتل من زهر شرر بار شد

دل من را اسیر تو کرده

جلوه هایی که دم به دم داری

حضرت عشق حضرت باران

در دل خسته ام حرم داری

در هوای زیارت حرمت

در به در می شویم مثل نسیم

السلام علیک یابن رئوف

السلام علیک یابن کریم

از نگاهت مراد می گیرم

شده قلبم مرید چشمانت

شاهد لحظه های دلتنگی

دل تنگم شهید چشمانت

جان من بین خانه ی خود هم

به خدا آنقدر غریبی که

غربتت را کسی نمی فهمید

تویی و قلب بی شکیبی که

سر به دیوار بی کسی داری

در غروب غریب فاصله ها

گم شده ناله های بی رمقت

در هیاهوی شوم هلهله ها

دگر آقا تو خوب می دانی

ناله ی بی جواب یعنی چه

التماس نگاه لب تشنه

ندبه ی آب آب یعنی چه

حجره ات کربلا شده آقا

گریه های من اختیاری نیست

جای شکرش هنوز هم باقیست

در کنار تو نیزه داری نیست

آقا جان؛ تشنه بودی درست، تشنه جون دادی درست، رو خاک دست پا زدی درست، اما دیگه کسی با نیزه تو گودال نیومد؛ اینقدر با نیزه و شمشیر زدن، آقا جان بچه هات اومدن امام هادی اومد سرت بغل کرد یه دونه زخم ندید، زهر جگرتو پاره کرده بود، اما امام صادق میگه: به اندازه نگین انگشتر جای سالم تو بدن جد ما نگذاشتن.

کجا شنیدی یه دونه از فرزندان اهل بیت بیاد بدن باباش نشناسه، این فقط مال کربلاست؛ سکینه اومد دید عمه یه بدن بغل گرفته، از کجا بدن می شناسن، چند راه داره، بعضی از رو صورتش می شناسن، بعضی ها از رو لباسش می شناسن، یا از رو علامت مشخصه می شناسن، مثلاً انگشتر دستش باشه، اگه این سه راه نباشه از رو حجم بدنش می شناسن؛ زینب یه نگاه کرد دید اینقدر نیزه زدن، آی حسین....

می سوزه میون حجره، میون غربت

یه تنها یه آقا که حالا دلش خونه

چه دردی که مردی اسیر توی خونه

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

ای آسمون گریه کن

باز بی امون گریه کن

یا مظلوم غریب آقام آقام

می سوزه میون حجره، میون غربت

یه تنها یه آقا که حالا دلش خونه

چه دردی که مردی اسیر توی خونه

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

می لرزه تموم جونش با زهر کینه

الهی بمیرم که آقام شده مسموم

چرا پس می خندن به گل مظلوم

تو اوج جوونی پیره

از دنیا دیگه دل سیره، دار میمیره

رو خاکا میزنه پر پر

میخونه با دلی مظطر، کجایی مادر

ای آسمون گریه کن

باز بی امون گریه کن

میباره دو چشم خونش، به یاد جدش

شبیه حسینه که تشنه اس دم آخر

ولی باز کفن داشت، نبود تنش بی سر

دلتنگم برای ارباب، نزدیکه عزای ارباب

ثارالله غریب حسین غریب حسین